เราน่าจะเลิกบดขยี้กันได้แล้วนะ

มาถึงยุคนี้ เราน่าจะเลิกบดขยี้กัน แล้วปล่อยให้อีกคนมีสเปซได้แล้ว อะไรที่สร้างความกดดันให้ใคร น่าจะถึงจุดที่ควรต้องเลิกทำกันจริงๆ จังๆ เราน่าจะเชื่อในหัวใจของคนอื่น ให้เขาได้เป็นตัวเอง ถอยออกมา แล้วมองเฉยๆ เลิกตัดสินกัน เลิกจับผิดกัน เราน่าจะรู้จักรอ และให้โอกาสเขาได้สร้างสิ่งที่เขาเชื่อ กันได้แล้วนะ

ถ้าเป็นอย่างนั้นได้ คงไม่ต้องมีคนทำร้ายตัวเอง ไม่ต้องเครียดจนซึมเศร้า ไม่ต้องพยายามอะไรเกินตัว และต้องต่อสู้กับตัวเองอย่างถึงที่สุด คงไม่มีคำว่า “ทำเท่าที่ทำได้” แต่จะเป็นคำพูดใหม่ว่า “จะทำให้สุดใจที่สุด” ถ้าเป็นอย่างนั้นได้ เราคงยิ้มให้กัน ปรึกษากัน ช่วยเหลือกันมากขึ้น คงไม่ต่างคนต่างทำ และคงไม่พูดว่า นั่นมันเรื่องของเธอไม่ใช่เรื่องของฉัน

และถึงเราจะกำลังเจอกับอะไรที่อึดอัด จนแทบจะไม่เหลือความเป็นตัวเอง เราจะเจอหนักแค่ไหนก็ตาม ขอให้ใจที่พร้อมจะร่วงลงไปแล้ว ยังคงมีเสียงเล็กๆ บอกเราเอาไว้ว่า “เธอยังมีคุณค่า” “เธอยังมีคนที่รักเธอรออยู่” ขอให้ระลึกว่า ไม่ว่าโลกจะโหดร้ายกับเราเพียงใด กลับมาที่ที่ปลอดภัยที่สุดของเรา ยังมีดวงตาที่รักเราเสมออยู่ตรงนั้น

แล้วความรู้สึกถูกบดขยี้ก็จะหายวับไป
ขอให้อยู่กับโมเมนท์ตรงนั้นไว้
กับหัวใจดวงเดิมของเรา
พลังงานความอบอุ่นของความรัก จะช่วยเราเอาไว้เอง
ขอให้เชื่อด้วยว่า หัวใจเราจะต้องเบ่งบาน
และมีความสุขได้เสมอ
ไม่ว่าเรา…จะต้องเจออะไรก็ตาม

611