"เกรซ" หญิงสาวที่อ่อนไหวและเปราะบาง แต่เธอยังเลือกที่จะรักตัวเอง

“เกรซชอบความหมายของชื่อตัวเองมาก และชื่อของเกรซมันฮีลใจได้จริงๆ” เกรซ หรือ เกรซ นครสันติภาพ เธอคือหญิงสาวที่อ่อนหวาน เสียงเพราะ และนุ่มนวลที่สุดที่เราเคยเจอมา ในสายตาของเรา เกรซเหมือนสีชมพูที่ข้างในเป็นสีเทา มีความอ่อนหวาน สวยงาม แต่อ่อนไหวอยู่ในใจลึกๆ แต่ทุกๆ ครั้งที่เห็นเกรซ ทุกอย่างรอบตัวจะซอฟต์ลงทันที เธอคือผู้หญิงที่อยู่กับตัวเองเก่งมาก ถึงเธอจะเป็นสาวน้อยที่อ่อนหวาน แต่ข้างในของเธอนั้นยังมีความสตรองเล็กๆ ซ่อนอยู่ในใจ” อยากให้ได้อ่านเรื่องราวของเธอกันนะ

ชอบที่เกรซนิยามตัวเองว่า “เป็นสุภาพสตรีที่เปราะบางเหมือนกระดาษ และแปรปรวนเหมือนคลื่นทะเล” เกรซบอกว่าเธอคือผู้หญิงอ่อนไหว คิดมาก แคร์คนอื่น แต่ก็มีความแปรปรวนอยู่ในใจ ความรู้สึกของเธอจะเปลี่ยนไปเรื่อยๆ ตอนที่คุยกับเกรซ รู้สึกได้เลยว่าเธอคือผู้หญิงที่กล้ายอมรับความรู้สึกตัวเอง เธอเล่าออกมาหมดเปลือก แม้กระทั่งความเปราะบางในใจเธอ ถึงแม้ภายนอกเธอจะเป็นผู้หญิงอ่อนหวาน สวยงาม แต่ข้างในใจลึกๆ เธอมีความอ่อนไหวและอ่อนแอ

เธอบอกว่า ในช่วงที่จิตใจของเธออ่อนแอ เธอได้ค้นพบวิธีฮีลตัวเองที่ดีที่สุด นั่นคือการฮีลหัวใจด้วยตัวเธอเอง การฮีลใจของเกรซไม่เหมือนกับคนอื่น เรียบง่ายแต่พิเศษมาก เกรซบอกว่า เธอฮีลตัวเองด้วยการหาความหมายของชื่อตัวเอง พยายามหาข้อความที่มีชื่อตัวเองเป็นส่วนประกอบอยู่ในนั้น ทำให้เธอรู้สึกว่า “ชื่อของเธอมีความหมาย” ความหมายของชื่อเธอนั้นทำให้เธอรู้สึกรักตัวเองขึ้นมา เกรซบอกว่า “มันทำให้เรารู้สึกว่าเป็นอะไรที่มหัศจรรย์มากๆ เลยพยายามดึงความมหัศจรรย์ของ “เกรซ” มาใช้ฮีลตัวเราเอง”

ความอิสระ และการต้องอยู่คนเดียวจริงๆ

เกรซเป็นลูกคนเดียวที่พ่อแม่รักและหวงมาก เกรซไม่เคยกลับบ้านดึก ไม่เที่ยวกลางคืน เธอบอกว่าสมัยที่ยังเรียนมหาวิทยาลัย คุณพ่อจะคอยมารอรับเกรซหลังเลิกเรียนทุกวัน เกรซไม่เคยได้ใช้ชีวิตคนเดียวแบบจริงๆ สักที จนวันที่เธอเรียนจบ และได้เป็นแอร์โฮสเตสอย่างที่เธอฝันไว้ ตอนนี้เธอเป็นแอร์อยู่สายการบินต่างประเทศ ซึ่งเป็นความฝันของเกรซที่เธออยากทำมาเสมอ

อาชีพในฝัน แลกมากับการต้องใช้ชีวิตด้วยตัวคนเดียว ไม่มีเพื่อน ไม่มีพ่อแม่ และต้องจากที่บ้าน… เป็นการก้าวออกจากเซฟโซนของเธอย่างแท้จริง การออกเดินทางในครั้งนี้ทำให้เกรซได้เรียนรู้ชีวิต ได้เผชิญโลกกว้าง และรักตัวเองขึ้นกว่าเดิม

คติประจำใจของเธอคือ “เราเกิดมาคนเดียว และสุดท้ายมุษย์ทุกคนจะอยู่คนเดียวอยู่ดี คนรอบตัวเราจะจากเราไปในสักวัน เราต้องอยู่คนเดียวให้ได้ พึ่งตัวเองให้ได้ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม”

“ฉันมีเพื่อนเป็นกระดาษและปากกา”

การเขียนคือสิ่งที่บอกความรู้สึกได้ดีที่สุด… เกรซใช้วิธีการเขียนเพื่อปลดปล่อยทุกอย่างที่รู้สึกอยู่ในใจออกมา เธอบอกว่า การเขียนคือการสะท้อนความคิด และบางครั้งเธอก็ไม่อยากให้ใครรับรู้ความคิดและความรู้สึกของเธอ “เราไว้ใจใครไม่ได้นอกจากตัวเอง” ชอบที่เธอเขียนคำนำในไดอารี่ของตัวเองว่า “ฉันมีเพื่อนเป็นกระดาษและปากกา” เธอบอกว่า จริงๆ แล้วแค่อยากได้ใครสักคนที่รับฟังและไม่ตัดสินเรา แล้วใครจะเก็บความลับเราได้ดีที่สุด นั่นก็คือกระดาษและปากกา

รักในหัวใจที่ซื่อตรง อ่อนหวาน และบริสุทธิ์ของเกรซ เธอคือผู้หญิงที่ข้างในเพียวจริงๆ ขอขอบคุณเรื่องราวของเกรซที่อินสไปร์ให้สาวๆ อีกหลายๆ คนนะ